Trouwen(s)???

Beste Allemaal

Sinterklaasje en zwarte piet zaten te denken en ondertussen stevig te tanken, wat zij wilden schenken. Een verhaal is weer even geleden, dus hier weer wat informatie over Merijns leven.

Neeeee ff serieus.

Na een aantal meldingen en dreigingen van bepaalde figuren in Nederland hier toch maar weer een verhaal. “Uitlatingen” zoals, “De mooie verhalen zijn een beetje opgedroogd” en “Doe de gij daar nog wel iets” zijn zeker van mijn kant een reactie waard. Hierkomt die dan maar hou er rekening mee dat het wel voor mensen met een zwak hart een heftig verhaal kan zijn.

Mensen, Tuupkes, Jingskes en Jangskes.... Ik ben door de knieen gegaan. Ik heb Nguyen Coa Thi officieel gevraagd de rest van mijn leven aan mijn zijde te staan. Uiteraard op een zeer romantisch plek waar we elkaar eerder hadden leren kennen. Ik weet dat dit meteen vragen bij jullie oproept zoals: “komen mijn hardgaan kwaliteiten niet in gevaar”? Een goede maat genaamd Medo deed in het verleden al een aantal keer een legendarische uitspraak.....
Merijn, jongen..... Eens een shuffelaar.... Altijd een shuffelaar (Medo, 2011, 2009, 2004,1995). Bij deze wijze woorden sluit ik me dan ook graag aan.

Het begon toen wij vanuit Da Nang Wins familie op zijn gaan zoeken, bij de grens met China. Eerst naar Hanoi en daarna 8 uur in de bus gezeten. Zoals menig origineel backpacker verhaal, kwam ik in een streek waar ze nog niet vaak een Westerling laat staan een Shuffelaar hadden gezien. Heel apart om ook in de streek te komen waar ik precies een jaar geleden begon. Ik herkende nog veel dingen. Na een lange reis kwam ik aan bij een klein huisje (+- 18 m2) met in totaal 2 bedden wat stoeltjes en een tafeltje (alles in 1 ruimte). Aangekomen werden we verwelkomt door Wins moeder en Tjang (Wins zusje). Woooow het leek serieus of ik 200 jaar terug in de tijd was. Gewoon de omgeving en het boerenleven op het platteland. Met buffel en een zeis wordt hier het land bewerkt en op deze manier rijst geproduceerd. Ik zelf was niet te verlegen om mee te werken. Ik kon kiezen tussen mannenwerk en minder heftig mannenwerk. Uiteraard heb ik voor het eerste gekozen. Dit heb ik wel geteld 20 seconde volgehouden. Er werd een balk op mijn schouders geplaatst en aan beide zijdes een zeer zware last geplaatst (ik weet niet hoe zwaar maar het ging tot het trillen toe, ook bij die Vietnameesjes hoor). Dit in combinatie met een zeer gladde ondergrond (moerasachtig, gras, bergjes en water) en schoeisel en kleding die niet op mijn maat waren gemaakt moest ik dit zo’n 400 meter sjouwen. Uiteindelijk heb ik toch voor munne rug gekozen en heb ik 2 uur lang met een zeis het land bewerkt. Maar ook dat was redelijk zwaar werk (krom staan, rijstplanten die heel erg jeuken, natte ondergrond, weinig afleiding zoals muziek, en dat voor 65 euro cent per uur). Toch heb ik het twee uur gedaan. Ik wil dan ook mijn respect uitspreken aan de mensen die dit dag in dag uit doen (o.a. Winnies familie). De tijd daar vloog voorbij. De familie was heel erg gastvrij. Zo heb ik menig pint met Wins vader en met een paar ooms weg getrokken en heb ik de term "Sjuyrty vertaling is shuffelaar” geintroduceerd. Wat erg leuk is en wat je bijna overal tegenkomt behalve in Nederland.... is dat er altijd wel iemand in de familie alcohol stookr. Winnies opa stookt een honing drankje, met een vleugje banaan tussen de 20% en 50% ;). En voor de eerste keer in mijn leven zeg ik tegen zelfgestookte drank..... Super Super lekker!!!!!!!!! Uiteraard alles mee gedronken, wat de familie heel erg kon waarderen. Tenslotte......Allen die een bijdragen hebben geleverd aan de pot (feestje Mattheijssen met als doel Vietnam). HEEEEEEEL ERG BEDANKT (vooral namens de familie)!!!!!! Er zijn twee goede matrassen en dekens gekocht (familie sliep voorheen wel in een bed maar zonder matras of niks), Onvoorstelbaar toch, zeker aangezien het daar snachts behoorlijk koud kan zijn. Daarnaast hebben we nieuwe kleding gekocht voor Winnies zusje en hebben we een vloerbedekking gelegd (voorheen was het alleen maar beton). Ook zijn we een keertje naar een karaoke bar geweest en hebben we wat voedsel ingeslagen. Nogmaals bedankt!!!!!!!

Verder heb ik de eerste 16 weken van mijn nieuwe baan erop zitten en heb ik dus een week, welverdiende vakantie :). Ik ben dus officieel door de twee maanden proeftijd gekomen. Tijd om hier iets meer over te vertellen. Ik geef 25 lesuren (1 les uur is 45 minuten) per week. 10 Uur wiskunde, 13 uur Science (biologie, natuurkunde en scheikunde in één) en twee uur Art. De leerlingen maken overigens veel grappen over het feit dat ik Art docent ben. Als ik tijdens Science iets wil uitleggen gebruik ik vaak het bord om te tekenen. Meestal krijg ik direct een cijfer voor mijn tekenkunsten. Het is een keer voorgekomen dat een leerlingen 6 (VOLDOENDE) door de klas riep. De rest van mijn cijfers waren..... eh lager. Maar goed, om een ieder gerust te stellen. Art telt niet mee voor het rapport :).... Opluchting he. Daarnaast ben ik mentor van 15 jungskes en meskes (Vietnamezen, Amerikanen, Koreanen, Duitsers, alles door elkaar).
De mogelijkheden op deze school zijn erg groot. Zo heb ik een kaartje waarmee ik alles zonder verantwoording voor mijn lessen kan kopen. Ik heb een eigen lokaal met beamer + een groot science lokaal tot mijn beschikking. De grootte van een klas is 5 tot 9 leerlingen. Het is idd een luxe en zeer relaxed...... Maar de verwachtingen (met name van ouders die heeeeeel veel geld betalen) zijn hoog, net als het niveau van de leerlingen (veel hoger dan Nederland). Goede voorbereiding is dus belangrijk. Ik moet met een kaartje elke dag rond 8 uur inklokken en mag officieel uitklokken om 5 uur. Lange dagen maar de tijd vliegt voorbij. Naast de gemiddeld 5 lesuren per dag die ik onderwijs is er ook veel tijd voor ontspanning. Zo is er een typisch coffeebar op loopafstand waar altijd wel wat personeel van onze school te vinden is. Wat ook relaxed is, is dat de school naast een goed salaris ook het een en ander betaald (werkvisum, ziektekostenverzekering, extra bonus, en 1 keer per jaar een vliegticket naar Nederland). Ook de vakantie dagen worden door betaald.Heel erg prettig dus en ik ben erg dankbaar om daar te mogen werken. Zeker ook voor mijn CV....... waarbij dit ongetwijfeld een ticket is, om op andere internationale scholen binnen te komen, waar dan ook ter wereld.

Dan wat minder nieuws. Ik ben helaas moet stoppen (op dit moment) met mijn werk als vrijwilliger bij het weeshuis. Ik heb namelijk geen werkvisum om dat vrijwilligers werk te doen. Erg vervelend dat de Vietnamese overheid zo streng is en ik dus de kans loop op een zeer hoge boete.Van de andere kant zijn er in het verleden veel smerige vieze smeerlappen geweest die misbruik van hun (westerse) positie hebben gemaakt met name bij deze kwetsbare doelgroep en die hun handen niet thuis konden houden. Maar goed, Ik ben nu in gesprek om als nog een vergunning voor dit werk te krijgen.

Met de band gaat het naar omstandigheden goed. Ik moet soms nog steeds wennen aan de Vietnamese organisatie ( kortom geen planning, geen tijd, geen setlist, geen repetities, helemaal niets). Alles gewoon typisch Vietnamees. Het goede nieuws is dat de salarisen (en dus de podia) van de band omhoog zijn gegaan. Zo was ik een half jaar geleden voor 100.000 dong (3 euro), twee uur aan het zwoegen, nu krijgen we toch al snel 9 euro voor twee uur . Nee, het is echt super. Elk week staan we op verschillende podia in de meest luxe hotels en resourts. We worden altijd zeer respectvol behandeld. We krijgen altijd onbeperkt eten en drank. Zo waren wij laatst bij een bespreking van Sony (alle hoge pieten van sony). In het begin heel erg tam maar gooi er een paar flessen champagne a 150 euro per stuk tegen aan......... En deze saaie pieten veranderen in een stel hardgaanders waar je “Jij” tegen mag zeggen en die daar in een keer de taarten gebruiken om elkaar onder te smijten. Ook de band doet dan mee met al deze ongein, en ben ik als enige Westerling vaak de sigaar. Maar goed wij komen niets te kort.

Tenslotte, de (kei harde) praktijk. Bleu-Stars (naam van mijn praktijk) gooit volgende week zijn eerste vacature de deur uit. Meer over een volgende keer. Gebouw is bijna rond.

Op mijn eerdere vraag (zie boven) zei ze trouwens met tranen ”Ja, das goed”!!!

Lieve allemaal.... Tot over twee weken in Nederland.

Heel veel groetjes
Merijn