Beste Mensen
Voordat ik met mijn verhaal begin wil ik jullie allen bedanken voor de lieve sms’jes, mailtje, knuffels en wat al niet meer. Erg bedankt daarvoor!!!

Ik zal proberen kort en bondig te zijn. De reis was super. Weggebracht door Joost en in een vliegtuig gezeten die voor 60% gevuld was. Werden erg verwend. Met ruim 3 uur vertraging kwam ik aan in Hanoi. Na alle controles te hebben gehad stond er een klein ventje te wachten met mijn naam erop. Verrast als ik was (had maar half door gegeven dat ik naar Hanoi zou komen, zonder gegevens en met die vertraging) liep ik naar hem toe. In heeeeel slecht en gebrekkig Engels kwam ik er achter dat dit manneke 26 jaar was. Heel veel meer informatie kreeg ik niet binnen. Ik kon hem gewoon echt niet verstaan. Dus tijdens de busreis maar veel geglimlacht en vaak “ja” geknikt met mijn hoofd.

Ondertussen was ik met mijn gedachte aan het afdwalen over mijn nieuwe werk voor een Non-Profit Organisation...... Tussen de rijstvelden..... in een klein huisje bij een bos..... waar ik 5 uur per dag zou moeten onderwijzen om 3 maaltijden te krijgen. Op zeer brute maar vakkundige Vietnamese wijze, werd mijn romantische droom door de spreekwoordelijke “Jochem” aan gort geslagen. Uitgestapt met dat ventje stond ik voor een mega flat afstammend uit de Sovjet tijd. Bam en daar ging mijn droom. De binnenkant was niet veel meer soeps dan de buitenkant. Op verdieping 9 kwam ik aan in het “Volunteers House” waarbij het me niet veel moeite kostte om me binnen enkele second een Pool te voelen. Samen met 8 andere zou ik hier komende tijd wonen. Ik ben niet echt heel erg gesteld op privacy.... Maar zoets... Nee dat had ik me niet echt voorgesteld. Ik was ondertussen erg moe en viel direct in slaap op de bank. Weet niet of dat de bedoeling was maar ik kon niet anders (volgens mij moest ik direct voor de klas maar jah). Na een paar uur geslapen te hebben kwamen andere mensen terug. Dat was in een woord geweldig!!!! Antonie (Italiaanse jongen, Lilac (Duits Meisje), en Blandine (Frans Meisje) vertelde me veel over de organisatie maar ook over Vietnam. Ondertussen kwam ik er achter dat die “arme straatkinderen” 6 euro per les betaalden :S..... Je hoeft natuurlijk geen raketgeleerde te zijn om de link te leggen dat dit “Non-Profit” gebeuren dan ook niet zo Non-Profit was als ze zich voor deden. Na dit nieuws heb ik zo vriendelijke mogelijk bedankt en de directeur die al klaar stond met het contract duidelijk gemaakt dat ik iets anders zocht dan dit. Het leek of hij water zag branden... Hij stelde wel nog wat vragen maar met dit wederom slechte Engelse gebrabbel wat ik niet kon verstaan, kon ik alleen maar glimlachen maar nu wel “Nee schuddend”. Antonie heeft toen samen met mij een Hotel gezocht in het centrum van Hanoi. Al met al een vage ervaring MAAAAAR wat dus wel heel positief en leuk is, is dat ik hier om te beginnen meteen vanaf het begin 3 leuke contacten heb waarmee ik ook een aantal keer mee naar het centrum van Hanoi ben geweest en ja de nodige wodka (Standaard) heb geconsumeerd.

Het leven is hier verder goed. Soms wat sneu om te zien hoe kwetsbaar de Vietnamees zich opstelt tegen een Europeaan (lees iemand met een witte huid). Maar goed de meeste die in dit soort landen zijn geweest zullen zich dat wel kunnen voorstellen. Wat erg vet is, is dat er in de buurt van het Hotel een restaurant is waar ze een piano hebben. Tot twee keer toe heb ik daar ook al een klein concertje gegeven waarbij zelfs 1 keer een grote groep (gasten en personeel) in een kring rond de piano kwam staan en na elk nummer een indrukwekkend applaus gaven. Slecht als ik ben.... genoot ik hiervan maar heb tevens gezegd dat artiesten in Nederland meestal een Ferme Pint krijgen als ze optreden. Na twee goed gevulde units kon ik het niet laten om er een “Cisje” inclusief zang er tegen aan te Klatsen. Ik wil niet weten wat ze dachten en ik hoop ook niet dat ik mezelf terug zie maar ik vond het wel leuk!!! Dus Nooien... als jij op korte termijn uitnodigingen krijgt vanuit de regering van Vietnam om een Cisje te komen doen dan weet je waarom ;).

Verder is het leven hier prima en zou ik hier nu al maanden kunnen spenderen maar dat is niet mijn insteek (om te reiziger/vakantieganger uit te hangen). Daarom heb ik het Hotel tot komende maandag en ga ik daarna naar Sapa. Daar is ook grote vraag naar vrijwilligers/docenten en dit gebied is een heel stuk minder welvarend (lees arm). Ik ben benieuwd of daar mijn idealistische gedachte wel worden bevredigd. Als dit niet het geval heb ik nog een plan B. Dit plan houdt in dat ik een Motor koop.... en dan via de oostkust heel relaxed in een aantal weken naar Saigon rijd (slordige 1000 km). Daar aangekomen wil ik dan een trip plannen naar Cambodja..... om daar de acties door te zetten.

Maar goed voor het zover is vanavond en morgen eerst twee feestjes (verjaardag + afscheidsfeest van iemand) :P. Sorry pap.... het gaat hier gewoon door ;).... maar mijn gemeende excuses.

Als ik informatie heb over een nieuwe stek laat ik het natuurlijk weten.

Voor nu.....
Heel veel groeten uit Vietnam....

Alleeee
Merijn