Brabant!

Lieve Mensen

Nogmaals dank voor de leuke berichten die ik nog steeds dagelijks ontvang. Ik dacht het wordt tijd voor verhaaltje II. Overigens wordt aangeraden, mensen met een zwak Brabants hart, niet verder lezen!!! Excuses voor het ongemak.

Toch verder lezen? Ik was in Hanoi waar ik ongeveer 5 dagen verbleef. Op dag 4 werd het tijd om mijn kamer wat op te ruimen en de vuile was bij elkaar te zoeken. Aangezien dit best wel een berg was, bond ik het in de Brabantse vlag die ik op het afscheidsfeest had gekregen en bracht het naar de wasserij. Daar aangekomen begonnen de mensen best wel oneerbiedig te lachen om deze Brabantse vertoning. Maar goed... Stoïcijns liep ik terug naar mijn hotel. De volgende dag liep ik terug naar deze wasserij en daar lag een mooi pakketje op mij te wachten. Een beetje achterdochtig bekeek ik het pakketje. Na inspectie miste ik.... jawel de Brabantse vlag. Zonder dat ik meteen uit mijn slof schoot vroeg ik vrij vriendelijk waar deze vlag was. Doodleuk zei een wat ouder vrouwtje (in gebarentaal) dat ze dacht dat dit een vot was en had deze vlag bij het grofvuil gezet. Toen ik dat hoorde daalde mijn gemoedstoestand tot onder het vriespunt. Oke, natuurlijk respect voor een wat ouder “vrouwke” maar kom op... Mijn mooie vlag bij het grofvuil zetten en daar dan ook nog weinig om geven. Ik dacht: Merijn, hoe kan ik dit “vrouwke” een beetje op haar plaats zetten voor haar daad en aangeven dat er met Brabanders niet valt te spotten. Enkele seconden later zag ik het licht.... Ik bestelde op een vriendelijke manier 2 pinten. Op het moment dat deze mevrouw mij twee pinten bracht, stond ik op, pakte deze pinten, dronk deze zo snel mogelijk op als ik kon, en klatste ik deze pinten wat nonchalant op de tafel en liep weg. Zo... dat had ik eens mooi gedaan :). Uiteraard had ik wel alles “netjes” afgerekend, maar ook direct afgerekend met deze kwalijke vorm van zaken doen. Dus vanaf dit moment reis ik zonder Brabantse identiteit in Azië. Dat was voor mij ook het moment om Hanoi te verlaten.

Na een busreis van +- 8 uur (de mensen bij de ticketbalie vertelden me dat de reis ongeveer 3 uur zou duren) kwam ik aan Champa. Een mooie stad in het oosten van Vietnam. Ik ging naar deze stad omdat ik daar direct aan de slag kon als docent (betaald). Wat is er mooier dan voor de klas te staan en studenten te onderwijzen over het zeer mooie Brabant (beter bekend als indoctrinatie). Aangekomen in de stad voelde ik me binnen een uurtje of 3 zwaaaaaar k*t. Leek wel of deze mensen nog nooit een buitenlander (lees iemand met witte huid) hadden gezien. Ik werd letterlijk behandeld als een Messi in het kwadraat. Foto’s, aanrakingen, hele families die naar buiten kwamen gerend.... ik weet het niet maar als een lopend object kon ik met niemand maar dan ook met niemand communiceren. Ook was er helemaal niets in het Engels aangegeven. Dus alles was steeds weer een raadsel (o.a. eten) en als niet-vleeseter ook soms best lastig. Mijn eten kocht ik daarom voornamelijk (bananen) op de markt. Overigens hadden ze daar ook nog nooit gehoord van dierenwelzijn. O.a. Hondjes die in een iets te klein kootje aan het wachten waren tot ze geconsumeerd werden. Bah!!!!! Liefst zou ik ze allemaal opkopen en vrijlaten.... Maar goed, het is de Vietnameese cultuur, waar ik mijn ogen niet voor sluit. Mijn persoonlijke en misschien wel enige hoogtepunt van deze stad was dat ik een wat oudere man trof bij het avondeten waarbij het enige middel van communicatie “samagon” was. Ik zette mijn beste beentje voor, met steeds in mijn achterkop dat Aziaten minder goed tegen alcohol kunnen (zij missen een bepaald enzym). Dit mocht “helaas” niet baten. Om de 3 minuten werd dan ook vrolijk het glas geheven met als resultaat een kater waar je “U” tegen zegt. Maar goed.... Ondanks dat de communicatie alleen bij lachen en bij pictogramma tekenen bleef, was het wel een leuke avond! De volgende dag voelde ik me nog steeds niet chill (had overigens niets te maken met de kater). Het eerder beschreven tafereel, herhaalde zich. Het klinkt misschien wat oppervlakkig zoals ik het schijf, maar het voelde echt niet chill. Dus tijd om wederom te bedanken voor de job en mijn biezen te pakken.

Gelukkig de busreis overleefd (ben wat gewend maar dit)...... Die mij naar Halong-City bracht. Een werkelijk prachtig gebied met een zandstrand zoals we dat in Nederland kennen. Menig avond heb ik hier met de gitaar gezeten (had in Hanoi een mooie gitaar gekocht) en een “Cisje” gezongen. Ook Guus ontbreekt dan meestal niet aan mijn repertoire. Er zijn inmiddels dan ook een paar knallers zoals (Ka-de-ka-deng, en een Schouder om op te huilen) toegevoegd. Het duurde dan ook niet lang voordat ik in contact kwam met de locals die wel Engels spraken. In een woord GEWELDIG!!!!! Zo leerde ik ook Winny kennen. Een meidje van 23 waar ik heeeeeel veel respect en waardering voor heb gekregen. Als “arme farmer” heeft zij de stap durven maken om in haar eentje naar Halong-City te gaan en werkt zij inmiddels in een hotel. Daarnaast studeert zij zelfstandig Engels en Chinees. Wat ik erg typerend aan haar vond was dat zij minder “please’nd” was, als de gemiddelde Vietnamees. Als persoonlijke “Guide” vertelde ze me veel over de omgeving, de cultuur en haar leefstijl en nam ze me mee naar de Halong Islands. Prachtig allemaal! Hoewel ik deze omgeving en de mensen als super heb ervaren, heb ik toch besloten om na een dag of 8 te vertrekken.

Vier dagen geleden aangekomen in Camba. Ook een prachtig gebied. Ik ben niet snel onder de indruk van de omgeving maar hier vind ik het echt super mooi. Als “jungske” keek ik naar de Film Jurassic Park en had ik het idee dat op het moment dat die mensen naar het park gaan door middel van een helikopter het landschap erg gemaakt en nep moest zijn. Tot gisteren dacht ik dit.... Tot ik zelf dit woeste landschap zag. Heel mooi. Het is hier wel erg westers en je ziet dan ook veel reizigers die hier in hun eentje zijn. Een erg leuke plek dus om veel mensen te ontmoeten. Morgen maak ik met een groepje schotten een boottocht en ga ik misschien ook wel snorkelen. Ben benieuwd!!!!!

Verder gaat het goed. Voel me erg fit en heb zin om (over een tijdje) aan de slag te gaan. Maar eerst genieten. Zo meteen ga ik wandelen in het natuurpark. En kijk ik wel wat er op mijn pad komt. Heb begrepen dat hier ook slangen zitten. Maar gek genoeg boeit me dat steeds minder. Ook heb ik nog amper aandacht voor een eventueel spuitje die ik zou moeten krijgen als ik gebeten word door een (straat)hond of ander beest. :).

Betreft werk.... Daar kan ik nog niet zoveel over zeggen. Lopen veel verschillende dingen (sollicitaties), en voor ik van het dak af wil schreeuwen wat voor werk ik dan wel niet heb .... Wil ik eerst wat zekerheid ;). Maar heb er alle vertrouwen in dat het goed komt :)!!!!!

Hoe is het verder in Nederland? Ik volg het nieuws zo nu en dan.... Hoor dat er geruchten gaan dat PSV volgend jaar in de “Jupiler” compititie speelt. Ach tja... Komt wel weer goed Michiel ;). Pak er gewoon een goede pint op (Un Jupiler ;).

Heel veel groetjes uit Vietnam....
Merijn

Ps. Excuses voor de eventuele spelfouten.... Heb mijn laptop opnieuw geinstalleerd (alles in “English version”).